Asperger sendromu, çocukluk döneminde başlayan ve otizm spektrumunda yer alan yaygın gelişimsel bozukluklardan biridir. Bu sendrom, çocukların akranlarıyla yaşına uygun ilişki kuramama, sözel olmayan iletişimde sorun yaşama, duygusal açıdan karşılık verememe, başarılarını başkalarıyla paylaşmada zorluk çekme, el çırpma gibi alışılmamış hareketleri sıkça yapma ve belirli alanlarda aşırı yoğunlaşma gibi belirtilerle kendini gösterir. Hastalığın bu isimle anılması, ilk kez Dr. Hans Asperger tarafından otizmin bir alt tipi olarak tanımlanması sayesinde olmuştur. Diğer otistik spektrum bozukluklarından, bilişsel ve dil gelişiminde gecikme olmaması sayesinde ayrılır. Yapılan araştırmalar, rahatsızlığın kalıtsal kökenli olduğunu desteklerken, beynin bazı bölgelerinde işlevsel ve yapısal farklılıklar tespit edilmiştir. Ancak kesin nedeni tam olarak bilinmemektedir.

Asperger sendromunun tanısında, sosyal etkileşimde bozukluk, tekrarlayıcı ve stereotipik davranışlar ile ilgiler ve bilişsel gelişim ile dil becerisinde gecikme olmaması standart kriterlerdendir. Günlük yaşamda önemli sayılabilecek bozuklukların olması tanıya yardımcı olur. Bu bozukluğun tanısı genellikle 4-11 yaş arasındaki çocuklarda yapılır. Çocukların farklı ortamlarda gözlemlenmesi, sözel ve sözel dışı güçlü ve zayıf yönlerinin, öğrenme tarzının, psikomotor ve bilişsel işlevlerin ölçüldüğü testler ve bağımsız yaşam becerilerinin değerlendirilmesi ile tanı konur. Tanının gecikmesi veya yanlış tanı konulması durumunda kötü sonuçlar doğabilir. Yanlış ilaç kullanımı, davranış bozukluklarının daha da kötüleşmesine sebep olabilir. Bazı çocuklara hiperaktivite ve dikkat eksikliği teşhisi konulabilir. Erişkinlere tanı koymak daha zordur ve hastalık yaşla birlikte seyir değiştirebilir.

Asperger sendromunun tedavisinde en etkili yöntem, zayıf iletişim becerilerine, tekrarlayıcı davranışlara ve obsesif belirtilere uygun terapilerin uygulanmasıdır. Bunun için hastaların;

Asperger sendromunun tedavisinde erken müdahale ve bireyselleştirilmiş eğitim programları büyük önem taşır. Ebeveynler ve eğitimciler, çocukların sosyal becerilerini geliştirmelerine ve bağımsız yaşam becerilerini kazanmalarına yardımcı olmalıdır.